Una vida formidable!

Lieve allemaal!! Alles goed met jullie?? We hebben weer een enerverende en afwisselende tijd achter de rug. Met diverse fiets- en wandeltochten, Marokko bezocht, Tarifa, Arcos de la Frontera beter leren kennen. Tio Pepe gevonden en geproefd en de vrolijke Twentse fietsvrienden op de borrel gehad. Zondag 6 november ontvingen we het toffe bericht: Nicole en Rob (onze vrienden uit Nieuwerkerk) komen naar ons toe vliegen voor een paar dagen. Het moet echt niet gekker worden, nou ja we blijven gewoon verder dromen in ons Espana.
Het was wel even slikken, na het vertrek van onze dierbaren. Aan afscheid nemen wennen we nooit, ondanks de ervaring die we hier mee hebben. Om dit te doorbreken, had Chris bedacht: ik moet naar de kapper, oei !!!???. Toen ze in discussie ging bij de kapper ben ik vertrokken, duimen en bidden voor de goede afloop. Na een half uur ging ik weer naar de peluqueria, komt er een vrouw naar buiten met de kleren aan van Chris. Ik denk help, wat is er gebeurd. Afijn,nadat ze het zelf opnieuw weer gewassen en gefönd had, herkende ik haar weer enigszins. Inmiddels heeft ze weer een lekker koppie.

Wij hebben onze reis vervolgd vanuit Torrox costa via Tarifa ( aan de straat van Gibraltar) naar de camping (onze 13e) in Zahora, ligt tussen Tarifa en Cadiz in, met geweldige brede lichtgele zandstranden aan de Atlantische oceaan. Dit is zo ongeveer het verste punt in onze reis. Om in Marokko te komen moet je overvaren met de boot (vaartijd 35 minuten). Is iedereen aan te raden want je vergeet het nooit meer. Alhal (zwart petje) was onze gids, Chris was doodsbang, dat we hem uit het oog zouden verliezen. De vele Marokkaanse verkopers gedragen zich werkelijk als muskieten: ze zien uit een touringcar 20 mensen met euro’s uitstappen, ja ze laten je niet meer los, totdat je wat gekocht heb. Chris vond het zielig dus ging in onderhandeling over een leren handtas. Uiteindelijk is het gelukt, ze heeft hem en we ruiken hem de hele dag. Hij is nl. gemaakt van echt kameelharenleer en stinkt een uur in de wind. Kameel rijden is ook een hele ervaring. Hoewel mijn kameel zich heel vreemd gedroeg: aan het einde van de rit deed hij zijn voorpoten omlaag, en niet zijn achterpoten: of hij wou nie of hij kon nie zouden ze in Brabant zeggen. Ik moet je zeggen, dat zit niet lekker, na enkele forse ingrepen van zijn bazen, stond ik eindelijk weer met beide voeten op de grond. Poeh, Poeh.
Middenin de Kasbah (oude stadswijk) hebben we heerlijk geluncht op z’n Marokkaans: lage tafel en stoeltjes in een schitterend en sfeervol ingericht restaurant, levende muziek door 4 personen en een show van een jonge knappe buikdanseres. De presentatie in een Natuur-apotheek vertrouwde ik niet helemaal: Chris wel en heeft diverse kruiden (voor afvallen en gerechten) gekocht. Genoten op een terras, waar de Marokkanen hun weg door de Kasbah probeerden te vinden: op blote voeten, op scooters, brommer-vrachtwagentjes, al verkopend met van alles aan de toeristen. We waren opgelucht, dat we weer heelhuids op de boot zaten en de muskieten weg waren. Blij gingen we aan land in Tarifa, heerlijk weer terug in Spanje.

Spannend moment hadden we toen om 23.15 uur er ’s avonds hard op de caravan werd gebonsd. Help, wat is dit? Awel, buiten stonden twee meisjes (13), de een was continu aan het mobiel bellen en de ander legde aan ons uit iets in het spaans, ik kijk Chris aan want zij heeft spaans gehad in haar pakket en ik niet. Zij begreep het eerst ook niet, maar toen konden we het gezicht zien van de belster; ze was mooi geschminkt en riep caramellos: Chris riep Haloween en we rukten een doos chocola open. Even later weer een bons nog 3 grietjes en daarna weer een hoop herrie: 6 jongens, ook allemaal snoep gegeven en op de foto gezet. Gelukkig goed afgelopen.

Het bezoek in Arcos de la Frontera, was heel bijzonder. Onze reis hebben we vernoemd naar het t.v. programma de Spaanse Droom. Dit was een wedstrijd, waarbij een stel een bed en breakfast accommodatie kon winnen. 350 stellen schreven in en uiteindelijk wonnen Lieve en Uko de hoofdprijs. En jawel ze zitten er nog in en we hebben Uko een hand gegeven, klein gesprekje gevoerd en hem veel succes gewenst, want volgens ons had die dat wel nodig.
De sherry bodega Tio Pepe, hebben we na drie kwartier rijden en zoeken uiteindelijk in Jerez gevonden. Er zijn een stuk of 17 bodega’s en een adres hadden we niet, stom, ook de gps wist het niet. We waren alle informatie vergeten, alleen de rondleiding om vijf uur, dat wisten we nog. Achteraf bleek de stadsplattegrond gewoon in de krat met alle reisdocumentatie te zitten: stom, stom!!!!. De rondleiding was overigens interessant en na het lopen langs duizenden vaten in grote hallen, het rook er werkelijk heerlijk naar sherry, kregen we wel trek. We eindigden de tour met sherry proeven! Niet verkeerd!

Met Chris blijft het goed vis eten: verse vis kopen van de vismarkt of van een grote verse visafdeling in een supermarkt, of uit eten, of zelf gebakken, of desnoods uit een potje of blikje. Het is altijd goed en gezellig.

Om het slechte weer zoveel mogelijk te ontwijken zijn we verhuisd naar Granada, nl. Camping Alto de Vinuelas. We keken vanaf onze stek op de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada. Het slechte weer, wat ze hadden voorspeld, wilden we gelaten over ons heen laten komen in Beas de Granada ( een camping hoog in de bergen). Maar toen ze sneeuw voorspelden, zijn we holderdebolder de boel nat in gaan pakken en vertrokken naar El Campello, net boven Alicante aan de Costa Blanca. Het bekende terrein van Rob en Nicole: heel erg mooi en erg sfeervol, volop te doen. Vanaf woensdag tot zondag gaan we met zijn vieren genieten en lekker eten bij Paco in de bergen! Wordt vervolgd!!! Adios y mucho besos!! Piet en Chris